Resûlullah (s.a.v)’In Hastalığı Ve Refiki A'lâ'ya Ulaşması

 Resûlullah (s.a.v)’In Hastalığı Ve Refiki A'lâ'ya Ulaşması

Üsâlme Bin Zeyd'in Bülka Üzerine Gönderilmesi:

Resûlullah (s.a.v.) daha Medine'ye varır varmaz, müslümanla-ra, Rum üzerine sefer hazırlığı için emir verdi. Bu gazaya gidecek ordu komutanlığına da Üsâme bin Zeyd (r.a.)'i seçti. O zât-ı muh­terem daha çok gençti. Resûlullah ona, babası Zeyd bin Hârise'nin şehid düştüğü yere varmasını, atlarına orasını çiğnetmesini emretti. «Bülka» ve Dâruma» denilen Filistin topraklarına yürüme emri ver­mişti. Bu olay, tam da Resûlullah'ın vefatı öncesi rahatsızlığının ilk belirdiği günlerdeydi.

Ama münafıklar hemen menfî tavır takındılar, bu sefer konu­sunda; «Genç bir çocuğu Ensâr ve Muhacirin en büyüklerinin başı­na kumandan yaptı[22]» diye...

Resûlullah (s.a.v.) bunun üzerine halkın huzuruna çıktı. Başı sanlı olduğu halde onlara şöyle hitab etti:

«Siz Üsâme'nin kumandanlığına itiraz ediyormuşsunuz. Vaktiy­le babası Zeyd'in kumandanlığına da itiraz etmiştiniz. Vallahi o ku­mandanlığa son derece lâyık ve benim yanımda da, insanların en sevgilisi idi. Babası nasıl bana sevgili idiyse, oğlu da öyle. Ve şim­di de bu öylece kumandanlığa en lâyıktır. Sizin için de babasından sonra en sevgililerden olduğu gibi, en sâlihlerinizdendir. Ve size, ita­ati tavsiye ediyorum[23]».

Bundan sonra halk hazırlandı. Ensâr ve Muhacirler Üsâme'ye tâbi olarak savaşa çıkmaya hazır oldu. Üsâme, ordusunu Medine dı­şına çıkarıp ordugâhını Cürüf'te (Medine'ye bir fersah yer) kurdu. [24]

Resûlullah'ın Hastalığı :

Bu sırada, Resûlullah'ın vefatının sebebi olan hastalığı şiddet­lenmişti. Ordu burada bekliyor, Allah'ın son hükmünü gözlüyorlardı.

Resûlullah'ın mevlâsı Ebi Müveyhibe'den İbn îsfâk ve îbn Sa'd'-ın rivayetine göre; Resûlullah'ın ilk şikâyeti şöyle başladı. O zât diyor ki; Resûlullah beni gecenin ortasında gönderdi. Ve ey Ebû Müveyhibe! Şu Bakı' kabristanında yatanlara istiğfar etmekle emr olundum. Benimle gel, dedi, ben de birlikte yürüdüm. Onların başı ucuna dikildiğimizde; «Ey kabir sahipleri! Selâm üzerinize» diye ses­lendi. «İnsanların içinde bulunduğu hâle göre sizin bulunduğunuz hâl sizin için daha hayırlıdır. Fitneler karanlık gece kıt'aları gibi birbiri ardınca geliyor. Sonraki gelenleri ise hep öncekinden daha şerli». Sonra bana dönüp: -Bana dünya hazinelerinin anahtarı ile orada ebedî kalmak, bir de Rabbime kavuşup cennete girmek su­nuldu ve muhayyer bırakıldım» buyurdu. Ben hemen, anam - babam sana feda olsun yâ Resûlâllah (s.a.v.î, sen dünya hazinelerini ve ebe­di kalmayı tercih et, sonra da cenneti iste dedim. O da, «Hayır! Val­lahi ey Ebâ Müveyhibe, ben Rabbime kavuşmayı, cenneti seçtim» bu­yurdu. Sonra da Baki' ehline istiğfarda bulundu ve döndü. îşte o sı­rada Resûlullah'ın ağrısı başladı ve vefatına kadar sürdü[25].

Resûlullah ilk rahatsızlığını, şiddetli bir başağrısı olarak hisset­ti. Hz. Aişe (r.a.)'den rivayete göre ise: «O Baki'den dönerken karşı­lamış, «Vay başım!» diye yakınırken, o da: «Tam aksine vallahi Aişe, esas benim başım![26]» diye cevab vermişti.

Daha sonra onun rahatsızlığı ağırlaştı. Onu bitkin bırakan bir hummaydı bu fateş nöbeti). Bunun başlangıcı Hicretin on birinci yılı, Sefer ayının son günleriydi. Bu esnada ise Hz. Aişe hep ona Kur'an'dan, «Muawezeteyn»i okuyup üflüyordu.

Buhâri ve Müslim'in Urve'den nakline göre Resûlullah (s.a.v.) ne zaman hastalansa, Muavvezeteyn'i okur, kendisine üfler ve vü­cudunu meshederdi. ölümüne tekaddüm eden bu hastalığında ise Hz- Âişe bu sûreleri okuyup üflemeye ve Resûlullah'ı kendi eliyle meshetmeye başlamıştı.

Resûlullah'ın bu hastalığı sırasında, hanımları onun hastalığını Hz. Aişe'ntn evinde geçirme meylini sezmişlerdi. Çünkü ona meyli­ni ve onunla teskin oluşunu öğrenmiş durumdaydılar. Bunun için İzin verdiler. Bunun üzerine, Meymune'nin evinden çıktı, tki yanın­da Fazl bin Abbas ve Ali bin Ebi Tâlib vardı. Onlara dayanarak geldi. Hz. Âişe'nin evinde hastalığı şiddetlendi. Ama hep ashabı­nın üzüntüde kalışının sıkıntılarını yaşıyordu. Ve buyurdu ki; «Ba­na ağzı açılmamış yedi kırba su getirin ve başımdan dökün de, bel­ki halka yaklaşırım (yine çıkıp onlarla konuşabilirim). Hazret-i Âişe (r.a.) der ki, onu bİr tekneye oturttuk. Ve başladık su kırbalarının suyunu dökmeye... Nihayet artık yettiğini işaret etti eliyle. Sonra halka çıkıp onlarla namaz kıldı ve onlara hitabede bulundu[27]. Bu çıkışında başında bir sargı vardı. Minbere oturdu. İlk sözü de, Uhud şehidlerine ve gazilerine dua ve istiğfar etmek oldu. Ve şöyle dedi: «Bir kulu Allah kendisine dünya güzelliklerini vermekle, kendi in-dindekini verme hususunda serbest bıraktı da; kul o-ıun yanında! ni'meti seçti.» Bunun üzerine Ebû Bekir (ra) atdud.. (Cuiikj o. rıo sûlullah'ın ne kasdettiğini biliyordu). Ve şöylo seslendi ona: Bata lanmız, analarımız, sana feda olsun!.. Eesûlullah ise: «Sakin ol yâ Ebâ Bekirl» buyurdu.

Ey nâs! Bana, mal ve dostluğuyla en emin kimse Ebû Bekir'dir. Eğer sevgili edinmem gerekse, muhakkak ki Ebû Bekir'i edinirdim. Ama îslâm kardeşliğimiz var. Mescide açılan kapıların hepsi kapan­sın. Yalnız Ebû Bekir'in kapısı kalsın[28]. Ben hepinizden öndeyim ve sizi bekleyeceğim. Zaten şu an havuzumu görüyorum. Esasen bana yeryüzü hazinelerinin anahtarı verildi. Vallahi ben sizin, benden sonra müşrik olacağınızdan değil de, dünya için birbirinize düşmeniz­den korkuyorum[29].

Resûlullah evine döndü. Çünkü hastalığı iyice şiddetlenmişti. Ağırlığı çökmüştü üzerine. Hz. Âişe'nin rivayeti şöyle: «Resûlullah (s.a.v.) bana bu hastalığı anında; «Bana baban Ebü Bekir'i ve kar­deşini çağır» dedi. Onlara bir yazı yazayım. Korkuyorum, çünkü, yarın biri kalkıp da, ben daha üstünüm (müstehakım) diyebilir. Hal­buki Allah da, mü'minler de Ebû Bekir'den başkasına razı olmaz.[30]

İbn Abbas'ın rivayeti ise şöyle: Resûlullah'ı hastalık sıkıştırdıkça, evde o andaki bir zâta: «Bana bir kâğıt getirin, size öyle bir ya­zı yazayım ki, artık sapıtmayasmız.» Fakat bazıları, hastalık Resû-lullah'ı bunaltmıştır da böyle konuşuyor. Halbuki elimizde Kur'an var. Bize Allah'ın kitabı yeter. Bunun üzerine evdekiler arasında tartışma çıktı. Kimisi, getirin yazsın, böylece sapıklıktan korunuruz, kimi de buna ters beyanlarda bulununca, evde bir uğultu başladı. Bunun üzerine Resûlullah: «Hadi dışarı çıkın[31]» buyurdu.

Artık Resûlullah (s.a.v.) çıkıp halka namaz kıldıramayacak hal­de idi. Bunun üzerine : «Ebû Bekir'e söyleyin, halka namaz kıldır­sın» buyurdu. Buna karşı da Hz. Âişe: «Yâ Resûlâllah! Ebû Bekir çok yufka yüreklidir. Senin makamına geçince dayanamayabilir ve sesini de kimseye duyuramaz» diye müdahale edince:

«Siz Hz. Yûsuf'un çevresindeki kadınların tıpkısısmızL Söyle­yin Ebû Bekir namazı kıldırsın cemaate[32]» diye tekrarladı.

Bundan böyle de halka namaz kıldıran hep Ebû Bekir (r.a.) ol­du. Bu günlerde, bir keresinde Resûlullah (s.a.v.) namaza çıktığın­da (hastalığın hafiflemesi anında) Hz. Ebû Bekir'in halka namaz kıldırdığım gördü. Ebû Bekir geri çekilmek istedi. Fakat Resûlullah devam etmesini işaret buyurdu. Ve kendisi de Ebû Bekir'in yanında oturdu. Ebû Bekir namazı kıldırırken o da oturduğu yerde kılıyordu. Halk da Ebû Bekir'le namaza devam ediyordu[33].

Bu esnada Resûlullah'ın böyle çıkışını hayra yoran cemaat bir­birini müjdelediler fakat hemen de hastalık şiddetlenmişti. Ve za­ten çıkıp cemaatle namaz kılışının sonuncusu olmuştu bu. îbn Mes'-ûd bu konuda şunları nakletti: Ben Resûlullah'ın yanına vardığımda ateşler içinde yanıyordu. Ellerimle dokundum ve yâ Resûlâllah (s. a.v.), senin çok fazla ateşin var dedim. O da, evet dedi. «Sizin iki kişinizin ateşi kadar ateşim var.» Bunun üzerine öyleyse bundan ötürü iki kat ecrin var dedim. Evet dedi, «Bir mü'mine Allah bir hastalık çilesi verdi mi, ona denk de mükâfat verir. Öyleyse ağacın yaprağını döktüğü gibi günahları dökülür o kimsenin Resûlullah bu esnada yüzüne bir perde tutuyordu. Sıkıntı gelip de acısı artınca onu açtı da: «Lanet olsun yahudi ve hristiyanlara. Nebilerinin kabirlerini mescid yaptılar (onları ilâhlaştırdılar)[34]» bu­yurdu!.. [35]

Resûluhah (s.a.v)’In Ölüm Dalgınlığı:

Bu Allah'ın her kulu için koyduğu değişmez kanundur. «Sen de öleceksin, onlar da[36]».

İşte böylece on birinci hicret yılı Rebiülevvel ayının on ikinci günü, pazartesi sabahına varıldı. Halk mescidde Hz. Ebû Bekir'in arkasında sabah namazını kılıyordu. Birden Hz. Âişe'nin odasının, (mescide açılan kapısındaki) perde açıldı, ardında Resûlullah (s.a. ve.) göründü. Onları saflarında seyretti ve gülümsedi onlara. Hz. Ebû Bekir geriye çekilip safa girmek istedi. Çünkü Resûlullah'ın çıkıp namaz kıldıracağını sanmıştı. Müslümanlar da Resûlullah'ın halinden sevindiler. Nerde ise namazlarından çıkacaklardı. O eliyle işaret edip, namaza devam etmelerini emretti. Sonra da odasına dö­nüp perdeyi kapattı[37].

Resûlullah (s.a.v.) döndü, tekrar Hz. Âişe'nin odasında yatağı­na yattı ve başını Hz. Âişe'nin göğsüne dayadı. Artık ölüm hâli onu sarmıştı. Yanındaki tasta bulunan suya ellerini batırıp yüzüne sü­rüyor ve «Lâ ilahe illallah, ölümün acıları varmış» diyordu. Hz. Fâ-tıma (r.a.) bu halleri görünce: «Vah babamın çektiği ıztıraba!..» diye feryada başladı. Resûlullah (s.a.v.) ise:

«Babanda bu günden sonra .sıkıntı kalmayacak[38]» diye muka­bele etti.

Hz. Âişe der ki: «Benimle onun tükrüğünü ölümü halinde bir­leştirdi. O gün Abdurrahman yanıma gelmişti. Elinde bir misvak vardı. Resûlullah ise bana yaslanmış durumda idi. Baktım misva­ka bakıyor. Misvakı arzuladığını anladım. Onu sana alayım mı de­dim. Evet anlamına başını salladı. Aldım ve fakat sertti. Yumuşa­tayım mı dedim. Yine başıyla evet dedi. Ona göre yumuşattım (ağ­zında ıslatarak) ve kullandı. Yanında bir kabta su vardı. Ellerini ona batırıp yüzüne sürüyor ve: «Ölümün de acıları varmış, Lâ ila­he illallah» diyor. Sonra ellerini kaldırıp: «Refik-i A'lâ'ya yâ Rab dedi. O halde ruhu kabz cldu ve elleri yana düştü.[39]

Resûlullah'ın vefat haberi hemen halk araşma yayıldı. Hz. Ebû Bekir çıkıp geldi. O birez önce Sünüh semtindeki evine git­mişti. Çünkü Resûlullah'ın iyileştiğini sanmıştı. Şimdi ata binip gel­mişti, tner inmez mescide girdi. Kimseyle konuşmadan doğruca Hz. Aişe'nin odasına geçti. Resûlullah'ın üzerine çizgili bir bez örtül­müştü. Üstünden örtüyü çekip yüzünü açtı, eğilip onu öptü ve ağ­ladı. Anam-babam sana feda olsun, Allah sana iki ölümü cem et­mez. Sen, sana yazılan ölümü tattın[40]. İkinci bir ölüm tatmıyacak-sın, dedi ve çıktı. Ömer hâlâ konuşmuyordu. Resûlullah'ın ölmediği­ni iddia ediyordu. «O sadece Hz. Musa'nın Rabbine gittiği gibi git­miştir. O ölmez, ta münafıkları yok edinceye kadar» diyordu. Hz. Ebû Bekir ona döndü: «Sakin ol Ömer, sus!» diye seslendi. Ama Ömer sözüne devam etti. Ebû Bekir onun susmayacağım anlayınca halka hitaba başladı. Halk da ona yönelince Ömer'i yalnız bırakmış oldu. Ebû Bekir şöyle konuştu: «İmdi ey nâs! İçinizde Muhammed'e tapan varsa bilsin ki Muhammed ölmüştür. Kim Allah'a tapıyorsa bilsin ki, O Hayy ve Lâyemût'tur». Cenâb-ı Hak ne buyuruyor:'«Mu­hammed sadece peygamberdir. Ondan önce de çok peygamber geldi geçti. Peki, o ölüm veya öldürülürse siz tabanlarınız üzerine geri mi döneceksiniz?[41]

Bütün halk bu âyeti sanki Ebû Bekir okuyuncaya kadar hiç duy­mamışlardı. Bütün halk ona kulak verdi. Halbuki onu duyan herkes okumaya başladılar. Ömer (r.a.) der ki: «Vallahi bu âyeti ilk defa Ebû Bekir'den işitmiş gibiyim. O âyeti duy;.r duymaz anladım ve inandım ki, artık Resûlullah ölmüştür ve ayaklarımın bağı çözüldü, yere yığıldım.[42]

Hâviler ve siyer uleması, Resûlullah (s.a.v.)'ın altmış üç yaşında vefat ettiğinde ittifak ettiler. Kırk yılr bi'setten önce idi. On üç yılı ise Mekke'de da'vetle geçti. On yılı da hicret sonu ve Medine'de geçmiştir. Vefatı ise onbirinci  yılın başlarında vuku bulmuştu.

Buhârî'nin Amr bin Hâris'ten rivayeti ise şöyle: «Resûlullah ar­kasında ne bir dinar veya dirhem para, ne köle, ne de carîye bı­raktı. Sadece bindiği beyaz katırı, silâhı, bir de sadaka olarak vakf ettiği arazisi vardı».[43]

Dersler Ve İbretler

Mustafa (s.a.v.) efendimizi siyretinin bu son olayını anlatan kısım, bu vücudun en büyük ve gerçek hikâyesini parıldatmakta­dır. Öyle vakıa ki; en ceberut zorbalar, en taşkın ve âsiler onun karşısında sinek gibi ezilir. Bu büyük vakıa varlığın her safhasın­da, her dalga aralığına uzanır. Her oluşu ve varlığı bitişe, bir yokluğa götürür. Böylece de yeri göğü kahreden kudretin önünde tüm beşer hayatını kulluk boyasıyla boyar ve zelil kılar, boyun eğ­dirir, îster istemez boyun eğilen gerçektir bu. ister âsi, ister muti herkes ona peki demek zorundadır. Reisler ve ilâhlık taslayanlar, resuller ve nebiler, seçkinler ve makbuller, fakirler ve zenginler, ilim ve keşif sahipleri, herkes herkes...

Zaman ve mekân durdukça sürekli çağrıda bulunan gerçek, her duyabilenin kulağında, her düşünebilenin aklında; «Ulûhiyyet (Öl­mezlik, ebedîlik) yalnız Allah'a mahsustur». Hâkimiyet de tek ba­şına baki olana mahsustur. O'dur işte, hükmüne ve icraatına karşı durulmayan. Saltanatı ve hâkimiyetinin sınırı yoktur. Hükmünden dışarı çıkmak, emrinin üstüne tırmanmak kimseye müyesser de­ğil.

Bu işaretleri bize apaçık inkâr edilmez, eğilmez bükülmez biçimde veren ölüm acıları. Ölüm sarhoşluğundan başka, yâni ölüm­den başka ne verebilir? Çünkü yüce Rabbimiz onunla kahrediyor dünya sakinlerini, varlığın şafağından beri. Ve kahredecek hep, ta varlığın son güneşinin batışına kadar. Bu dünya agorasında ken­disine bir kanşlık yer ve hürriyet tanınan nice mağrurlar batıp gitti. Ya da kendilerine bir nebze ilim verilip de onunla çevresini tanıyan, keşif edecek akıl verilen niceler hep böyle geçti. Daha da geçerler. Ama bu vakıa (ölüm) bu büyük gerçek, bir anda yakalar ve çarpar ki, kul olduğunu ve kimin emrine bağlı bulunduğunu o

an, o yerin ve göğün sahibi, hepsini ayakta tutan kudreti önünde ne zelil varlık olduğunu sezdirip anlatır.

«Her nefis ölümü tadacaktır!»

Sınır yok, geneldir bu. Özel değil herkese şâmildir, sadece dün­yaya âit de değildir.

Haydi gelsin modern ilmin tellâlları. Yeni gelişmelerin, fezayı fethetme gayretinin havarileri toplansın, bütün tedbirlerini alıp, hem imkânlarını biriktirsin, bütün makina ve elektronik aletleriyle .fü­zelerini hazırlayıp yığsınlar, bütün bunları çalıştırıp yararlansın da şu kendilerini kahr u perişan eden ölümü bertaraf etsinler. Elle­rinden gelirse bu ilâhî tehditten nisbeten kurtulmayı denesinler: (Her nefis ölümü tadacaktır) bunu başarırlarsa, o zaman kendilerine bir yüksek kule yapıp da, isyan ve küfürlerinin, kibir ve putluk-lanmn belirtisi olarak orada yaşamaları yaraşır. Ama bunu başa­ramayacaklarına göre, o halde biraz dşünmeleri gerekir; çatısı al­tında kaybolacakları kabri, altında uzanıp kalacakları toprağı ve ken­dilerini yakalayıp kahredecek o pençeyi bir iyi düşünüp kavrama­ları...

Allah (c.c.) için Resulüne, ölümün elemsiz ve en hoşunu ver­mesi kolaydı elbette. Ama hikmet-i ilâhi bununla, elemin en şiddet­lisini tattırmakla, insanlar arasında yakınlık - uzaklık farkını kaldır­mak murad etmiştir. Kim olursa olsun, ilâhî icraat değişmez. Böy­lece insanlık tevhidinin mânâ ve hakikatini kavrar. Ve anlar ki, yerde ve gökte ne varsa hepsi de Allah'a kulluğa mahkûmdur. Artık anlaşılsın ki, Resûlullah bile yaşayıp da bir gün onun takdiri olan ölüm gelince, en itaatkâr bir kul olması bakımından baş eğip ölü­me teslim olduktan sonra, kimsenin kullukta bir imtiyazı düşünü­lemez. Kulluğun ötesine tırmanamaz. Allah'ın sevgilisi ,o ölümün acı ve çilesine mâruz kaldıktan sonra, kimseye ölüm acısı, sekerât-ı mevtin hafifletilmesi diye bir imtiyaz yoktur.

Bu anlam, Kelâm-ı ilâhl'de apaçıktır. «Sen de öleceksin, onlar da öleceklerdir». Yine: «Senden önce hiçbir kimseye ebedi yaşama imkânı tanımadık. Sen öleceksin de onlar baki mi kalacak? Her ne­fis ölümü tadacaktır. Hayırda ve serde sizi deneyeceğiz, fitne açı­sından. Ve sonra da hepinizi kendimize  döndüreceğiz[44]».

Öyleyse biz Siyer-i Nebî (s,a.v.)'nin şu son bölümünde, dehşetli iki gerçeğin manzarası karşısındayız, tkisi de, Azız ve Celîl olan Allah'a iman ilkeleri direkleridir bunlar. Veya topyekûn mükevvena-tın temel dayanağı, varlığın özeti.

Allah (c.c.)'ın birliği vakıası Allah'ın tanzim ve telkin ettiği külli olan kulluk ilkesi. Allah'ın bu hükmünde de asla bir değişiklik ve düzeltme görülemiyor.

Şimdi artık, bu bahsin bize öğrettikleri ve taşıdığı yüce hüküm­lerden bulabildiğimizi arzedelim:

1- İslâm Ahkâmında, Sâlih Amelden Başka Üstünlük Sebebi Yoktur:

Zeyd bin Harise çok hassas bir insandı. Ve o da işte Üsâme'-nin babasıydı. Aslı da kölelikten âzad edilmiş kişi. Üsâme ise, de­diğimiz gibi, o an henüz 18-20 yaşlarında bir gençti. Ama zaten Resûlullah nezdinde küçüklüğün veya yaşlılığın bir önemi yoktu. Sahabenin ileri gelenlerinin başına emir yapmak da onca normaldi. Hem de en büyük savaşlarda bile. Varsın münafıklar bunu, mızık­çılık yapıp şaşkınlık doğurmak için bahane etsinler. îslâm şeriatı bunu garipsemez ve kerih görmez. Çünkü îslâm, insanları keyfi ola­rak alçaltan, yücelten câhiliyye mikyas ve kriterlerini ortadan kal­dırmak için gelmişti. Muhtemel ki Resûlullah (s.a.v.) da, Üsâme1-de başkalarından daha büyük liyâkat görmüştür, bu gazvede ku­mandan olmak için... Eh bu durumda, başlarına habeşî bir köle de tâyin edilse, itaat edip emrine uymak müslümanlar için kaçınılmaz­dır. Bunun içindir ki, Hz. Ebû Bekir (r.a.)'in halife olur olmaz, ilk işi Üsâme ordusunu hedefine sevk etmek olmuştur.

Nitekim, Üsâme ordusunu bizzat uğurlamış. Uğurlarken Üsâme binek üstünde olduğu halde, kendisi yaya yürümüş. Üsâme ise: «Ey Resûlullah'm halifesi! Ya sen bin, yoksa ben ineyim atımdan» de­yince, Ebû Bekir'in cevabı dehşet: «Vallahi, ne sen ineceksin, ne de ben bineceğim. Varsın, Allah yolunda benim de ayaklarım bir saatliğine tozlansın!..»

Hz. Üsâme bu gazadan zafer ve başarıyla dönmüş, müslüman-lara da birçok yönden fayda te'min etmişti bu yürüyüşle[45].

2- Okuyup Üflemenin Meşru Oluşu Ve Fazileti:

Bu esasen bir sığınmadır. Delili de Buhâri ve Müslim'den nakle­dilen hadistir. Buna göre Resûlullah (s.a.v.î rahatsızlanınca kendi­si okuyup kendini üflüyor ve meshediyordu. Zaten Resûlullah Kur'-aîfda rukye yapardı. Ayrı duâ ve ezkârlar da yapardı. Müslim'in bu konuda Hz. Aişe'den rivayeti şöyledir: «Bizden herhangi biri hasta oldu mu, Resûlullah sağ eli ile onu mesheder ve şöyle dua ederdi: Bu sıkıntıyı al, ey insanların sahibi! Şifâ ver, sen şifâ ve­ricisin, senin şifândan başka şifâ yoktur ve senin şifân hastalık bırakmaz».

Yine Buhâri ve Müslim'in Hz. Âişe (r.a.)'den rivayetine göre; Resûlullah fs.a.v.) rahatsız olunca Muavvezeteyn okur ve kendi üze­rine üflerdi. Rahatsızlığı şiddetlenince de ben okuyor ve üzerine mesh ediyorum. îmdi «Rukye» (okuyup üfleme)'nin meşruiyetine dair en açık delil ise Kur'ân-ı Kerîm'deki şu kavl-i kerimdir: «Biz Kur'ân'ı (öyle âyetler) indirmişiz ki, mü'minlere şifâ ve rahmettir. Zâlimlere ise sadece felâketlerini artırır.[46]

Duâ ile «Rukye» arasında ise şu fark var: Rukye'de duâ okunun­ca üflenir ve elle de mesh edilir. Bu ise sahih kavle göre tükürmek-sizin sadece üflemektir. Yine, Mâlik, Şafii, Ahmed, İshâk ve Ebû Sevr rukye'den bedel almanın caiz olduğu görüşündedirler. Ebû Ha-nîfe ise bunu meneder. Ama rukyeyi caiz görür[47].

Delili ise Buhârî'nin şu hadisidir: «Resûlullah'ın ashâbınd-an ba­zıları, bir seferde idiler, bir Arap mahallesinden geçerlerken misa­fir olmak istediler. Ama onlar misafir etmedi. Sonra, «Aranızda rukyeci var mı?» diye sordular. Çünkü kavmin reisi ısırılmış veya vurulmuş idi. Onlardan biri evet dedi. Onu getirdiler. O da ona Fatiha ile rukye yaptı. Adam iyileşti ve ona bir bölük koyun verdiy­se de rukye yapan kabul etmedi. Dedi ki, ben Resûlullah (s,a.v.)'a haber vermeliyim. Gelip Resûlullah'a anlattı. Yâ Resûlâllah, ben sa­dece Fatiha ile rukye yaptım, dedi. Aleyhisselâm efendimiz gülüm­seyerek; bunun rukye olduğunu nasıl bildin? buyurdu. Ve sonra da alın onu da bir hisse de bana verin, dedi».

Nevevi ve Hafız îbn Hâcer de .ötekiler de rukyenin meşru ol­duğunda üç şartla icmâ vâki olduğunu naklettiler-. Allah kelâmı, esması ve sıfatıyla olması, Arap dilinde veya bildiği başka bir dil­de olması, rukyenin de bizzat te'sir edemiyeceğine, ancak Allah'ın zâtı ile etki edebileceğine inanılması kaydıyla[48].

Bu şartlara ise Müslim'in Avf bin Mâlik el-Eşceî'den rivayet ettiği hadis gibi sahih hadisler delâlet etmektedir. Biz câhiliyye dev­rinde rukye yapardık. Sorduk:  «Yâ Resûlâllah!  Bu hususta görüşünüz nedir?» Buyurdu ki; «Rukyenizi bana arz edin. Rukyede beis yok. Yeter ki, şirke gitmesin...» [49]

Yorumlar